Robbie Williams, dé popster van deze tijd

Door Rick Treffers

AMSTERDAM - De overkapping van de Arena bleef gesloten en toch ging het dak er gisteravond af in Amsterdam. Voor Robbie Williams, sekssymbool en dé popster van deze tijd, die een volgepakt stadion met een strak geregisseerde show aan zijn voeten kreeg.

Vlak voor het slotnummer Angels houdt Robbie Williams één van zijn meest serieuze preekjes van de avond: ‘De kranten en bladen kunnen schrijven wat zij willen, maar ik ben een zánger. Een entertainer.’ Luid gejuich stijgt op uit de massa. Williams heeft het gelijk aan zijn zij, want als je wint heb je vrienden. En wie wil er nou geen vriend(in) van zo’n sympathieke, guitige en lenige Britse rockster zijn? Wiliams riep zichzelf een paar jaar geleden uit tot rockster. En hij werd het ook. Hij is wel typisch een rockster van deze door media en multinationals gedicteerde tijd, zo bleek gisteravond in een volgepakte Arena, waar het dak er ondanks de overkapping toch vanaf ging.

Via een slimme autoreclame verschijnt de uitdagende tronie van de voormalig Take That-zanger eerst op drie kolossale videoschermen. De twee daaropvolgende uren volgt het publiek Williams’ fratsen dus eigenlijk via televisie, waar de strak geregisseerde show goed te volgen is. Het optreden is als een videoclip waar je met tienduizenden tegelijk naar aan het kijken bent, compleet met showbizzpodium met gouden trappen, een kordon sexy danseressen en een regelmatig provocerend in de camera glurende Williams.

Robbie is een geile bink en kan er leuk grapjes over maken. Het wordt door iedereen gepikt. Want Williams ís ook grappig. Hij is ordinair, maar tegelijkertijd one of the boys. Als hij bijvoorbeeld een mobieltje aanpakt van een meisje dat blijkbaar naar huis aan het bellen is, zegt hij door de telefoon: ‘Hallo, hier is Robbie Williams’. Soms wordt de 29-jarige energeticus ook echt serieus. Als hij in de commerciële breaks tussen de voorprogramma“s Skin en Kelly Osbourne zijn wijsvinger opsteekt tegen uitbuiting van kinderen in de derde wereld bijvoorbeeld. Of als hij in het met aanstekelijke mariachi-trompetten aangeklede Me and My Monkey opzichtig afrekent met zijn drugsverleden.

De lange neuzen naar collega-sterren Justin Timberlake en Gary Barlow en de wel erg vaak herhaalde opmerking dat hij zo’n ontzettend gelukkig en dankbaar mens is, worden op den duur een beetje pathetisch. Maar het publiek is dan al te veel om de vinger gewonden door de professionele acteur Williams om zich daar nog aan te storen. Dat ligt een avond lang aan de voeten van de megaster.